Iedereen komt in z’n leven andere verlieservaringen tegen. Op dit prikbord hieronder posten ouderen en hun omgeving de kopzorgen waarmee ze kampen in hun leven. De drempels waarop ze botsen in de zoektocht naar hulp. De lichtpuntjes die hen door de moeilijke periodes hielpen. En de tips die zij hebben voor onze beleidsmakers.
Ook Paula Sémer deelde haar kopzorgen op dit prikbord. Om anderen te overtuigen om dat ook te doen, sprak ze een videoboodschap in. Bekijk haar oproep in het filmpje hieronder.
De dag dat ik de diagnose met dementie kreeg, was hard. Het was de dag dat ik effectief het gevoel van verlies heb vastgesteld. Dat heeft me tranen gekost, maar tegelijk ben ik mensen en organisaties die één en ander wisten over dementie gaan raadplegen. Ik leerde heel wat mensen met hun ervaringen kennen. Ik ben één en ander verloren, maar ik heb ook andere wegen leren kennen.
Tijdens digitale praatgroepen kan ik kennis maken en ervaringen delen met andere mantelzorgers. Zo krijg ik tips om eventuele problemen op te lossen en vind ik een luisterend oor wanneer ik mijn hart wil luchten.
Ik heb knieprotheses, een heupprothese en een versleten rug. Sinds enkele maanden kan of durf ik niet meer op straat komen zonder hulpmiddel: mijn stok en rollator. Mijn man is twee jaar geleden gestorven aan kanker en sindsdien krijg ik poets- en thuishulp. Dat kost natuurlijk allemaal geld. In de winter heb ik er bijna een einde aan willen maken, doch mijn geadopteerd hondje heeft mij daarvan weerhouden. Wegens corona kan je nergens meer heen. Ik mis het om na een wandeling met mijn hondje een terrasje te doen en daar te babbelen met mensen. Voor de rest heb ik alleen maar goede buren, wat al heel belangrijk is, maar geen vrienden.... Familie ook niet meer.
Toen mijn vrouw in 2012 overleed, voelde ik mij erg down. Plots ontbrak er iemand in mijn leven. Na nog enkele tegenslagen, zocht ik op aanraden van een van mijn kinderen hulp. Mijn psychiater raadde mij aan om een bezigheid te zoeken. Zo kwam ik terecht bij een CBE, een centrum voor basiseducatie, waar ik nu als vrijwilliger werk. Ik voel mij weer goed en zou er graag nog enkele jaren bijdoen. Mijn gouden raad: zoek hulp als je mentale problemen hebt. Je kan er alleen maar beter van worden.
In juni 2000 werd Parkinson vastgesteld. Juni 2014 gingen we het er van nemen, was dat even naast de waard gerekend. De colonoscopie gaf aanleiding tot een tweede test die ook positief was met medisch ingrijpen als gevolg. In 2018 volgde een diepe hersenstimulatie (DBS) operatie. 4 neurologen en 1 neurochirurg later mis ik vooral kracht en vriendschap.
Alleen wonen is voor mij geen straf na een goed besteed en werkend leven. Ik heb in 2020 misschien 4 x bezoek gehad. Waar ik vooral tegen aan loop is gebrek aan praktische hulp af en toe. Iemand even kunnen bellen voor het vervangen van een lamp, ramen wassen, boodschap doen te ver om zelf te lopen. Gewoon af en toe een toegestoken hand wanneer het nodig is voor een uurtje.
Hoewel ik nog redelijk goed ben, heb ik niemand met wie ik iets kan delen en ja … eens kan klagen. Behalve mijn kinderen, maar aan je kinderen kan je niet alles kwijt. Je wil hen niet belasten en niet over je zorgen over je andere kinderen spreken. Dat vind ik lastig en het geeft me soms het gevoel dat ik er alleen voorsta. Mijn vriendinnen zijn overleden of zijn op sukkel. Ik ga hen af en toe bezoeken maar kan er geen gesprekken meer mee voeren... Dat is soms eenzaamheid.
Mijn man is 3 jaar geleden overleden. Ik heb dit verlies met vallen en opstaan verwerkt. Ik ging uiteindelijk weer op reis, maakte uitstappen, ging naar optredens... dus probeerde opnieuw te genieten, wat wel lukte. Een jaar geleden had ik echter een zware dip, en kwam er niet bovenop, want toen was er corona. Isolatie. Ondertussen ben ik met pensioen en verhuisde ik naar de buurt van mijn dochter en kleinkinderen die me goed opvangen. Ik heb weinig vriendinnen en ze begrijpen me niet. Ik moet positief zijn van hen. Dus ik heb dagen van verveling en eenzaamheid. Een colaverslaving maakt me ziek. In verslavingscentra kan ik niet terecht want het is niet ernstig genoeg. Ik ga wel bij een psychologe.
Ik heb zorgen. Kinderen die niet meer met elkaar praten, eentje met een zware echtscheiding en veel lichamelijke problemen na een zwaar ongeval. Ook mijn pensioen ervaar ik niet als positief. En er werd recent longkanker vastgesteld. Ik wil er wel over praten, maar ik merk dat dit niet in volledig vertrouwen gebeurt, want mijn toehoorders vertellen dit tegen hun partner of kinderen en zo gaat het verder. Ik heb momenteel nergens zin in en zie alles zwart in.
Mijn vader heeft jarenlang en met veel toewijding voor moeder gezorgd tot ze enkele maanden geleden gestorven is. Hij is nu 96 en de zorg was eigenlijk veel te zwaar voor hem. Maar in een zorginstelling kon hij niet terecht want dan werden ze gescheiden en dat wou hij niet. Hij is nu eenzaam maar wegens covid kan ik hem niet bezoeken.
Wij willen ons huis verbouwen: achter de woning een deel aanbouwen en opzij een kleine zorgwoning/kangeroewoning voor mijn schoonvader voorzien. Er zijn geen bouwvoorschriften, maar toch werd de zijkant niet goedgekeurd door onze gemeente. We zitten met de handen in het haar, want in huis is er amper plaats met ons gezin van 5. Wij kregen ook geen reden waarom ze het niet goedkeuren, terwijl ze toch promoten om je ouders zo lang mogelijk te kunnen verzorgen.
Mijn partner met een psychische kwetsbaarheid zag ik terug beter worden. Medisch kreeg ik echter weinig steun. De oorzaak is niet belangrijk volgens de psychiater, de genezing telt. Ondertussen is er al veel schade aangericht binnen onze relatie omdat we niet weten hoe ermee omgaan, ik enkel op mezelf kan ik rekenen en overeind moet blijven.
De laatste vier jaar van haar leven kwam mijn moeder haar huis niet meer uit. De buren toonden weinig tot helemaal geen interesse in haar, en des te meer in haar nalatenschap. Ook personen met financiële en/of politieke macht willen hun deel van de koek om hun privéwoningen en tuinen te kunnen uitbreiden. En dat liefst voor een aantrekkelijk prijsje. Er zou een duidelijke gedragscode moeten zijn voor al wie betrokken is in de gemeentepolitiek en ambtenarij, specifiek wat integriteit en diversiteit betreft.
Gedurende haar 3 laatste levensjaren ervoer ik een gebrek aan zorg door diverse instanties t.a.v mijn moeder met dementie. Officieel gebeurde de zorg door mijn vader (allebei 91 toen). Huisdokter, thuisverpleging, Sociaal Huis, zorginstanties en maatschappelijk assistenten werden systematisch geweerd. Het was zodanig schrijnend dat ik er zelf bijna onderdoor ging. Door de mensen van het C.G.G word ik nu ondersteund maar de pijn blijft.
Mij helpt het om te praten met andere mantelzorgers omdat zij mij zonder al te veel woorden begrijpen en steunen.
Als verantwoordelijke van een zorghotel valt het me ook op dat veel ouderen in de eenzaamheid belanden, vaak onbewust, en is het moeilijk om daar uit te geraken. Als tips geef ik mee dat vele woonzorgcentra regelmatig op zoek zijn naar vrijwilligers, de mensen die daar verblijven kunnen een babbel enorm appreciëren aangezien daar vaak geen tijd voor is voor het verzorgend personeel (werkdruk). Ook heb ik gezien dat veel mensen opfleuren in een dagverzorgingscentrum omdat sociaal contact daar vaak gestimuleerd wordt.
Mijn ouders van 91 en 90 jaar verblijven beiden in een woonzorgcentrum. Eerst woonden ze elk op een eenpersoonskamer en op een andere verdieping omdat mijn moeder dementie heeft. Ze had daar nauw contact met een mannelijke medebewoner. Mijn vader heeft haar dit niet in dank afgenomen en werd jaloers en boos. Toen besloten wij als kinderen om hen samen op een tweepersoonskamer te laten wonen. Maar mijn vader bleef jaloers en argwanig. De directie stelde ons voor om mijn ouders opnieuw naar een eenpersoonskamer te laten verhuizen. Dit verhaal heeft een grote invloed op de vrijheid van mijn zus en mezelf (elke dag gaat één van ons op bezoek) en onze gemoedstoestand.
Mijn droom voor mijn moeder is een kleinschalig co-housing project dat haar naam zou dragen. Haar kleinkind denkt aan een time-out project voor jongeren en ouderen die het mentaal moeilijk hebben, met heel wat dieren als gezelschap. Hopelijk kunnen onze dromen uitkomen.
We kunnen ons inleven in het leven en de kopzorgen van een jongere omdat we allemaal ooit jong zijn geweest. Maar we zijn nog niet oud geweest... We worden opgeleid om te gaan werken als we groot zijn, maar we worden niet opgeleid om oud te worden. Het is niet omdat je op pensioen bent en de kinderen uit huis zijn, dat je dan plots geen zorgen meer hebt.
Niemand die naar mij omkijkt nadat ik zoveel gedaan heb voor iedereen. Ik heb twee zonen en drie kleinkinderen, maar ze hebben het zelf druk. Ik ben altijd héél actief geweest als vrijwilligster en had buitenhobby’s, door corona is alles in duigen gevallen. Ik ben ook chronische rugpatiënt en heb een dubbele rughernia en bekkenontsteking gehad. Onlangs is er een gezinshelpster mij komen helpen, en ik ga naar de kinesitherapeut, maar ik mis een schouderklopje of een lief en bezorgd telefoontje. Iedereen is met zijn eigen problemen bezig en wil niet luisteren, terwijl ik altijd een luisterend oor had. Ik voel me nutteloos en heb geen doel meer. Ik heb schrik om alleen oud te worden en te sterven.
Door de zorg van mijn moeder op te nemen zie ik pas hoeveel pamperbroeken zij nodig heeft. Mijn grootste zorg is dat als zij terecht zou komen in een verzorgingshuis, zij niet zo dikwijls verschoond zou worden (ondervonden bij revalidatie). De kostprijs is gemiddeld 54 euro per twee weken. Mantelzorgers: hoe graag en goed je het ook wil doen, doe het niet alleen. Het is emotioneel zwaar, ook je eigen leven krijgt beperking met je kleinkinderen. Ikzelf zou het zo opnieuw doen, maar niet alleen en met duidelijke afspraken.
Ik maak mij zorgen over mijn dochter die zelfstandig gaat worden maar momenteel een ideale job heeft. 2,5 jaar geleden gaf ze mij ook kopzorgen, toen ze na 27 jaar huwelijk plots alleen ging wonen. Ik heb haar alleen opgevoed van haar 5 tot haar 23 jaar. Mijn echtgenote is plots overleden op 36-jarige leeftijd. Steun van zeer goede vrienden, maar ik verwerk mijn kopzorgen meestal alleen. Ik ben depressief als ik me niet kan inzetten voor de ouderenvereniging waar ik actief in ben, of voor ouderen en andere mensen.
Toen vorig jaar in maart de eerste lockdown kwam, heb ik meteen een lijst gemaakt van 12 ook alleenwonende ouderen. Ik ben zelf 75 en al 20 jaar weduwe. Ik belde die 12 elke week, zo konden wij onze zorgen delen. Ik heb er ook 2 wandelvriendinnen aan overgehouden. Ik geef het maar door, omdat iedereen wel zo'n lijstje kan maken en contact houden. Het helpt echt!
Ik ben lid van De Schakel Puurs, een vereniging waar armen het woord nemen. De drempel om er binnen te stappen was groot, maar de mensen daar hebben me met open armen ontvangen. In de ontmoetingsruimte babbel ik met anderen, maar we hebben het zelden over onze geldproblemen. Als ik met iets zit, spreek ik liever een medewerker of vrijwilliger aan. Die helpt mij dan om mijn problemen op een goede manier op te lossen.
Door verschillende kankers en een hernia verloor ik een groot stuk van mijn mobiliteit. Dat vind ik vervelend. Ik winkel graag, maar als ik te veel wandel slaapt mijn linkerbeen en val ik neer. Ik woon samen met mijn vrouw in een landelijke woning, maar de grote tuin kunnen we zelf niet meer onderhouden. Daarvoor schakelen we de hulp in van een tuinman. We denken er ook over na om onze woning te verbouwen.
In september 2020 heb ik een trombose gehad. De linkerkant van mijn lichaam was daardoor volledig verlamd. Ondertussen is mijn lichaam bijna hersteld, enkel mijn voet kan ik nog niet goed gebruiken. De kinesiste komt regelmatig langs om de spieren van mijn voet te stimuleren, in de hoop dat ik hem binnenkort weer volledig zal kunnen gebruiken. Voor mijn trombose deed ik mijn boodschappen met de fiets, nu kan ik dat niet meer. Gelukkig kan ik op de hulp van mijn zus en mijn beste vriendin rekenen.
Mijn vrouw is overleden aan longkanker. Tijdens haar ziekte konden we de hospitalisatie niet betalen, daarom zijn we een lening aangegaan. Toen we ook die lening niet meer konden afbetalen, heeft het OCMW mij doorgestuurd naar een schuldbemiddelaar. Nu zit ik dus in schuldbemiddeling.
Twee jaar geleden kreeg ik te horen dat ik ongeneeslijk ziek ben. Niet iedereen ging goed om met mijn diagnose, sommige mensen leken plots angst te hebben om met mij af te spreken. Mijn psycholoog heeft mij toen overtuigd om zelf de banden met enkele oude vrienden en collega’s te herstellen. Ik heb veel aan de gesprekken met de psycholoog. Soms praten we over alledaagse beslommeringen, een andere keer komen grote levensvragen aan bod. Nu ik weet hoeveel steun die gesprekken mij bieden, wil ik anderen aanraden om het zeker eens te proberen.
Ik maak me zorgen over mijn dementerende moeder die thuis bij mijn vader niet de zorg krijgt die ze verdient. Na een doktersbezoek bij hun huisdokter kreeg ik te horen dat ik, als oudste dochter, een moeial ben. Hij wil geen inspraak van de kinderen. Ik heb drie jaar veel kopzorgen gehad door de onmacht tegenover diensten. Ik moest alles ondergaan zonder steun.
Zorgen... Ouderen of jongeren... Positief leren kijken naar het leven... Leven nu... Angst is een slechte leidraad die vele levens beheerst. Mindfull, loslaten, de natuur in. Denk dat dit de taak wordt voor ouderenverenigingen in heden en toekomst. Hoe ouder we worden, hoe meer verlieservaringen we rijker zijn. Daarom net: leer mensen positief kijken en handelen in het leven. Blijf niet betuttelend... Een andere generatie ouderen komt eraan.
Mijn partner is een aantal jaren geleden gestorven en mijn kinderen zijn ondertussen volwassen en hebben een eigen gezin. De eenzaamheid neemt daarom wel eens de bovenhand.
Toen ik met een vriendin over mijn drankgebruik babbelde, zorgde dat voor een mentale klik. Ze keurde mijn probleem niet af.
Het inzicht dat je op tal van manieren een alcoholprobleem kan hebben, heeft mij geholpen. Het was heel waardevol om te weten dat niet elk alcoholprobleem gelijk staat aan het cliché van iemand die heel de dag door drinkt en geen moment meer zonder kan.
Ik kan mij voorstellen dat mensen soms te beschaamd zijn om hulp te zoeken.
Een gemeentelijke ontmoetingsruimte voor een babbeltje. Een busje om mensen zonder mobiliteit op te halen, 2 of 3 keer een namiddag in de week... Eenzaamheid kan je alleen verlichten door mensen bijeen te brengen. Alleenwonenden lijden onder de eenzame weekenden en feestdagen. Het is goed dat er ouderenverenigingen bestaan, maar ze kunnen eenzame mensen niet echt helpen. Eens je niet meer goed ter been bent of geen vervoer hebt, wacht de leegte je op. Daar kan men zeker iets aan doen, kijk maar naar wat er in Nederland gebeurt. Gelukkig heb ik nog een autootje. Maar wat daarna? Openbaar vervoer wordt echt moeilijk. Parkeren wordt moeilijk. Ik durf niet aan morgen te denken.
Mijn tuin is veel te groot, maar ik kan het huis vol herinneringen aan mijn overleden man niet zomaar achterlaten. Ik heb al twee oneerlijke mensen als hulp gehad waardoor ik bang ben geworden om nog iemand te zoeken. Geldzorgen heb ik niet maar corona zorgt wel voor grote eenzaamheid. Ik reis graag maar ook dat is nu een probleem.
Mijn 90-jarige moeder met voortschrijdende dementie verloor haar man 1 maand nadat ze samen hun intrek hadden genomen in een woonzorgcentrum. Het grootste probleem is haar verdriet en eenzaamheid, maar door haar dementie vooral ook het verlies van de man op wie ze kon steunen. Ze voelt zich alleen en verloren. Tegen al onze verwachtingen in biedt het woonzorgcentrum niet de nodige hulp, zorg, begrip, verantwoordelijkheid noch aandacht. En dat baart mij zorgen en doet mij veel verdriet. Het personeel moet zijn taken uitvoeren op een drafje en dat gebrek aan tijd en geduld is nefast voor een alleenstaande met dementie. Dat er te weinig personeel is staat als een paal boven water maar dat het elders niet beter is wordt evenzeer als uitvlucht gebruikt om alles bij het oude te laten. Wie dementie heeft en nog kan praten wordt dikwijls niet geloofd. Wie door dementie de woorden niet meer vindt, is overgeleverd aan willekeur. Bij de familie/mantelzorgers heerst hierdoor met recht en reden meldingsvrees. Veel woonzorgcentra halen het vereiste percentage aan hoger opgeleide verpleegkundigen niet. Bovendien zijn velen van hen niet mee met de voortschrijdende inzichten wat betreft dementie. Trek de vakbekwaamheid van het personeel omhoog, voer een specialisatie dementie in en maak de functies binnen de woonzorgcentra financieel maar ook inhoudelijk aantrekkelijker. Houd het onderwerp op de agenda, breng vernieuwende ideeën in de actualiteit. Investeer!